در تاریکی شب

ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻰ ﺷﺐ

 ﻣﻌﻠﻰ ﺑﻦ ﺧﻨﻴﺲ ﮔﻔﺖ، ﺷﺒﻰ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻇﻠﻪ ﺑﻨﻰ ﺳﺎﻋﺪﻩ (ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﺒﺎﻥ ﺑﻨﻰ ﺳﺎﻋﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﮔﺮﻣﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﻰ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﺐ ﻓﻘﺮﺍﺀ ﻭ ﻏرﻳﺒﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻧﺪ) ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺑﺎﺭﺍﻧﻰ ﺑﻮﺩ.

 ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ:

 (ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ) ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺳﻠﺎﻡ ﻛﺮﺩﻡ .

ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﻌﻠﻰ .

 ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻠﻰ ﻓﺪﺍﻳﺖ ﺷﻮﻡ.

 ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻜﺶ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺪﺳﺘﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﻭ ﺑﻤﻦ ﺑﺪﻩ. 

ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪﻡ، ﺩﻳﺪﻡ ﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﭘﺲ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻴﺪﺍﺩﻡ .

ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻡ: ﻓﺪﺍﻳﺖ ﺷﻮﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻛﻴﺴﻪ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﺵ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﻭ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ؟

 ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻧﻪ، ﻣﻦ ﺍﻭﻟﻰ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻟﻜﻦ ﺗﺮﺍ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﻰ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﻢ ﺑﻴﺎﺋﻰ .

 ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﺑﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﻪ ﻇﻠﻪ ﺑﻨﻰ ﺳﺎﻋﺪﻩ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ، ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﻓﻘﺮﺍﺀ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ.

 ﺍﻣﺎﻡ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﺁﻧﺎﻥ ﻳﻚ ﻳﺎ ﺩﻭ ﻋﺪﺩ ﻧﺎﻥ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﻧﺎﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ.

 ﮔﻔﺘﻢ ﻓﺪﺍﻳﺖ ﺷﻮﻡ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺷﻴﻌﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ؟

 ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﮔﺮ ﺷﻴﻌﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺧﻮﺭﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺣﺘﻰ ﻧﻤﻜﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺩﺍﺩﻡ.  

کتاب یکصد موضوع پانصد داستان

 http://10000dastan.blog.ir 

 کانال " داستانهای زیبا ، کوتاه و آموزنده " :

 https://telegram.me/joinchat/BSAfBzvMavvBN4-DcNFfFA