ﺣﺎﺭﺛﻪ
ﺭﻭﺯﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺻﺒﺢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﺰﺍﺭﺩ، ﺳﭙﺲ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﻰ (ﺣﺎﺭﺛﻪ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﺍﻧﺼﺎﺭﻯ ) ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﭼﺮﺕ ﻣﻰ ﺯﺩ ﻭ ﺳﺮﺵ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺭﻧﮕﺶ ﺯﺭﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻨﺶ ﻟﺎﻏﺮ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﮔﻮﺩﻯ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.
ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ؟
ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ: ﻣﺆﻣﻦ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺍﻡ.
ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻯ ﺭﺍ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﺍﺳﺖ، ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟
ﮔﻔﺖ: ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻰ ﺭﻏﺒﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ، ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﮔﺮﻡ ﺭﺍ (ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺭﻭﺯﻩ) ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻣﻰ ﻛﺸﻢ ؛ ﮔﻮﻳﺎ ﻋﺮﺵ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻰ ﻧﮕﺮﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﺴﺎﺏ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﮔﺸﺘﻪ ؛ ﻭ ﮔﻮﻳﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻬﺸﺖ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﻠﺎﻗﺎﺕ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ، ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﺍﻫﻞ ﺩﻭﺯﺥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭﺯﺥ ﻣﻰ ﺷﻨﻮﻡ!
ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ؛ ﺑﺼﻴﺮﺕ ﻳﺎﻓﺘﻰ . ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺪﻡ ﺑﺎﺵ.
ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ: ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺨﻮﺍﻩ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﺭﻛﺎﺑﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻨﺪ!
ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﺭﺛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻦ.
ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻯ ﻟﺸﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﻨﮓ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺣﺎﺭﺛﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺟﻨﮓ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻧﻔﺮ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻫﻢ (ﺩﻫﻤﻴﻦ ) ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻧﻮﺷﻴﺪ.
کتاب یکصد موضوع پانصد داستان ، بخش ایمان
http://goo.gl/dVE8FN
کانال " داستانهای زیبا ، کوتاه و آموزنده " :
https://telegram.me/joinchat/BSAfBzvMavvBN4-DcNFfFA