منصور دوانقی
ﻣﻨﺼﻮﺭ ﺩﻭﺍﻧﻘﻰ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻋﺒﺎﺳﻰ ، ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺑﻪ ﺑﺨﻞ ﻭ ﺍﻣﺴﺎﻙ ﺑﻮﺩ. ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺻﻠﻪ ﻭ ﺟﺎﻳﺰﻩ ﻧﺪﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﺩﺑﺎ ﻭ ﺷﻌﺮﺍﺀ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ:
ﺍﮔﺮ ﻗﺒﻠﺎ ﻛﺴﻰ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻔﻆ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻌﺮ ﺍﺯ ﺷﺎﻋﺮ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺳﺖ، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺟﺎﻳﺰﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ.
ﺍﮔﺮ ﺷﺎﻋﺮ ﺷﻌﺮﺵ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺷﻌﺮﺵ ﭘﻮﻝ ﻣﻰ ﻛﺸﻴﺪ، ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻰ ﺩﺍﺩ!
ﺗﺎﺯﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﻯ ﺧﻮﺵ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺑﻮﺩ، ﻛﻪ ﺷﻌﺮ ﺷﺎﻋﺮ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ، ﻭ ﻏﻠﺎﻣﻰ ﺧﻮﺵ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺷﻌﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎ ﺣﻔﻆ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ:
ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻰ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻦ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻏﻠﺎﻡ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻨﻴﺰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﺲ ﭘﺮﺩﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻧﻴﺰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﺩﺍﺭﺩ، ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺧﻠﻴﻔﻪ، ﻛﻨﻴﺰﻙ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﺍﺯ ﺷﺎﻋﺮ ﻭ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻭ ﻏﻠﺎﻡ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﺎﻟﻰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰ ﺭﻓﺖ!!
ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺻﻤﻌﻰ ﺷﺎﻋﺮ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﻭ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﺿﻊ ﺑﺨﻞ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺷﻌﺎﺭﻯ ﺑﺎ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻣﺸﻜﻞ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺳﺘﻮﻥ ﺳﻨﮕﻰ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﻯ ﻧﻮﺷﺖ، ﻭ ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﻧﻘﺎﺏ ﺯﺩﻩ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻋﺸﺎﻳﺮ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﺶ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺒﻮﺩ، ﻧﺰﺩ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻰ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ: ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺍﻯ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﺍﻡ، ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ.
ﻣﻨﺼﻮﺭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻮﺿﻴﺤﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ، ﻭ ﺍﺻﻤﻌﻰ ﻫﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻟﻐﺎﺕ ﻧﺎﻣﺎﺀﻧﻮﺱ ﻭ ﺟﻤﻠﺎﺕ ﻏﺎﻣﺾ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺗﺎ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ .
ﻣﻨﺼﻮﺭ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺩﻗﺖ ﻭ ﻏﻠﺎﻡ ﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻫﻮﺵ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻨﺪ، ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﻓﺮﻭ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ.
ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻋﺮﺏ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻌﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﺕ ﮔﻔﺘﻰ، ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺷﻌﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﺁﻥ ﺟﺎﻳﺰﻩ ﺑﺪﻫﻢ.
ﺍﺻﻤﻌﻰ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﺭﻭﻯ ﺳﺘﻮﻥ ﺳﻨﮕﻰ ﻧﻮﺷﺘﻢ، ﺭﻭﻯ ﺑﺎﺭ ﺷﺘﺮﻡ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ.
ﻣﻨﺼﻮﺭ ﺩﺭ ﺷﮕﻔﺖ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻮﺟﻮﺩﻯ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻛﻔﻪ ﺗﺮﺍﺯﻭ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ، ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﺑﺮﻯ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ، ﭼﻜﺎﺭ ﻛﻨﺪ؟ ﺑﺎ ﻫﻮﺷﻰ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﻋﺮﺏ ﺗﻮ ﺍﺻﻤﻌﻰ ﻧﻴﺴﺘﻰ؟
ﺍﻭ ﻧﻘﺎﺏ ﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ، ﻫﻤﻪ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺍﻭ ﺍﺻﻤﻌﻰ ﺍﺳﺖ.
کتاب یکصد موضوع پانصد داستان ، بخش بخل
http://goo.gl/dVE8FN
کانال " داستانهای زیبا ، کوتاه و آموزنده " :
https://telegram.me/joinchat/BSAfBzvMavvBN4-DcNFfFA