10/000 داستان

منبع داستانهای کوتاه ، زیبا و آموزنده

10/000 داستان

منبع داستانهای کوتاه ، زیبا و آموزنده

این پایگاه ، منبع بیش از 10/000 داستان کوتاه ، زیبا و آموزنده ( و البته منبع دار ) است . روزانه چند داستان از آن در این پایگاه قرار می گیرد داستانها از بیش از 30 کتاب ،در اختیار شما قرار می گیرد .داستانها به گونه ای انتخاب شده که برای انتشار در شبکه های اجتماعی منجمله تلگرام قابل استفاده باشد . ( مناسب سازی شده است ) .

داستان ها را می توانید با عضویت در کانال تلگرامی ما نیز دریافت نمایید . آدرس کانال تلگرامی " داستانهای کوتاه ، زیبا و آموزنده :
https://telegram.me/joinchat/BSAfBzvMavvxlVOPjwWbyg

طبقه بندی موضوعی
کلمات کلیدی

داستان درباره صبر

داستان پندآموز

اعراب نسبت به برادران خود چگونه اند

سخن قابل تامل ناپلءون درباره قرآن

داستان عبرت آموز درباره بدهکاری

داستان آموزنده درباره مهلت دادن به بدهکار

داستان آموزنده درباره ادای دین برادر مسلمان

داستان آموزنده درباره قضاوت غلط

داستان درباره سید بحر العلوم

داستان درباره فقر و بازنشستگی

داستان آموزنده درباره فحاشی

داستان آموزنده درباره فحش و ناسزاگویی

داستان پندآموز درباره بدزبانی

داستان عبرت آموز درباره فحاشی

داستان درباره بددهنی

داستان آموزنده درباره فحش و ناسزا و فحاشی

داستان عبرت آموز درباره غیبت و سخن چینی

داستان آموزنده درباره غیبت

داستان عبرت آموز درباره غیبت

قهرمان کیست

داستان درباره غرور

داستان عبرت آموز درباره غرور و تکبر

داستان پندآموز درباره غرور

داستان عبرت آموز درباره لقمه حرام

ارزش یک ساعت تفکر عبرت آموز از هفتاد سال عبادت بیشتر است

داستان آموزنده درباره غذا و زهد

داستان آموزنده و عبرت آموز درباره عمل

داستان درباره عمل کردن

داستان آموزنده و زیبا درباره کار و عمل

داستان زیبا درباره عمل

بایگانی
محبوب ترین مطالب
آخرین نظرات
  • ۱۵ بهمن ۹۴، ۱۸:۰۹ - مهدی ابوفاطمه
    لایک

۲۳۴ مطلب با موضوع «داستانهای زیبا ، کوتاه و آموزنده» ثبت شده است

  • ۰
  • ۰

عاقبت حسادت

 ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺣﺴﺎﺩﺕ


ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﻣﻌﺘﺼﻢ ﻋﺒﺎﺳﻰ  ﺷﺨﺼﻰ ﺍﺯ ﺍﺩﺑﺎﺀ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﻭ ﺷﺪ. ﺍﺯ ﺻﺤﺒﺘﻬﺎﻯ ﺍﻭ ﻣﻌﺘﺼﻢ ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻮﺷﻮﻗﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﺩ، ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺪﻳﻤﺎﻥ ( ﻫﻤﺪﻡ، ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ) ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺷﻮﺩ.


 ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻧﺪﻣﺎﺀ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺍﻳﻦ ﺍﺩﻳﺐ ﺣﺴﺪ ﻭﺭﺯﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺟﺎﻯ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ. 

ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮﺩ.


 ﺭﻭﺯﻯ ﻭﻗﺖ ﻇﻬﺮ ﺑﺎ ﺍﺩﻳﺐ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﻛﻤﻰ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﺍﻭ ﻫﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩ.


 ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﺳﻴﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺩﻳﺐ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺳﻴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺧﻮﺭﺩ. ﻭﻗﺖ ﻋﺼﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﺍﺩﻳﺐ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻧﻤﻚ ﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺩﻳﺐ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﻢ ﺷﻤﺎ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻮﻯ ﺩﻫﻦ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﻰ ﺑﺮﺩ، ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ. 


ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺑﻰ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﻛﺮﺩ.


 ﺍﺩﻳﺐ ﭼﻮﻥ ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻤﻰ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﺩﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.


 ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﻛﺮﺩﻛﻪ ﺣﺮﻑ ﻭﺯﻳﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ. ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻯ ﻧﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﮔﺰﺍﺭﺍﻧﺶ ﻛﻪ ﺣﺎﻣﻞ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﺰﻧﺪ. 


ﻧﺪﻳﻢ ﺣﺴﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﻃﺎﻕ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﺪ ﺯﻭﺩ ﺍﺩﻳﺐ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻜﺘﻮﺑﻰ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ.


 ﺧﻴﺎﻝ ﻛﺮﺩ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﺎﻝ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﻫﻨﺪ. ﺣﺴﺪﺵ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: 


ﻣﻦ ﺗﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﺣﻤﺖ ﺧﻠﺎﺹ ﻣﻰ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺧﺮﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﺪﻩ، ﺍﻭ ﻫﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩ. 


ﻧﺪﻳﻢ ﺣﺴﻮﺩ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺎﻣﻞ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺩ. 


ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻌﺪ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩ ﺍﺩﻳﺐ ﻣﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ 


ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ. 


ﺍﺣﻀﺎﺭﺵ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: ﺗﺮﺍ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻯ ﺩﺍﺩﻳﻢ ﺑﻪ ﻋﺎﻣﻞ ﻧﺪﺍﺩﻯ؟ 


ﻗﻀﻴﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﻭﺯﻳﺮ ﺭﺍ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩ. 


ﺧﻠﻴﻔﻪ ﮔﻔﺖ: ﺳﺆ ﺍﻝ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ، ﺩﺭﻭﻍ ﻧﮕﻮ، ﺑﮕﻮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﺪﻳﻢ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻰ: ﺑﻮﻯ ﺩﻫﻦ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺫﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ؟ 


ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ .


ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﭼﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻯ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﻧﺸﺴﺘﻰ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻰ؟


 ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ: ﻧﺪﻳﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺳﻴﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺭﺍﻧﻴﺪ، ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪﻡ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ﺑﻮﻯ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ. 


ﺧﻠﻴﻔﻪ ﮔﻔﺖ: ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻛﺒﺮ .


ﻭ ﻗﻀﻴﻪ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻧﺪﻳﻢ ﻭ ﻗﺘﻞ ﺣﺎﺳﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺤﺴﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻪ ﺣﻀﺎﺭ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﺷﺪﻧﺪ. 


کتاب یکصد موضوع پانصد داستان ، بخش حسد


 http://10000dastan.blog.ir 

 کانال " داستانهای زیبا ، کوتاه و آموزنده " :

 https://telegram.me/joinchat/BSAfBzvMavvBN4-DcNFfFA

  • ۰
  • ۰

ﻛﺎﺭ ﻋﺠﻴﺐ ﺣﺴﻮﺩ


 ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﻫﺎﺩﻯ ﻋﺒﺎﺳﻰ ﻣﺮﺩ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪﻯ ﺩﺭ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﻣﻰ ﺯﻳﺴﺖ. ﺩﺭ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﻰ ﺍﻭ ﺷﺨﺼﻰ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﻝ ﺍﻭ ﺣﺴﺪ ﻣﻰ ﻭﺭﺯﻳﺪ.


 ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺯﺩ ﺗﺎ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻟﻜﻪ ﺩﺍﺭ ﻛﻨﺪ ﻧﺸﺪ. ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻏﻠﺎﻣﻰ ﺑﺨﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﻘﺼﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﮕﻮﻳﺪ. 


ﺭﻭﺯﻯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﻏﻠﺎﻡ ﮔﻔﺖ: ﭼﻘﺪﺭ ﻣﻄﻴﻊ ﻣﻮﻟﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻰ؟ 


ﮔﻔﺖ: ﺍﮔﺮ ﺑﮕﻮﺋﻰ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯ، ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻢ .


 ﻣﻮﻟﺎﻯ ﺣﺴﻮﺩ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪ. 


ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ‌ﺍﻡ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭﻡ، ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺳﺘﻮﺭﻡ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻰ. 


ﮔﻔﺖ: ﺷﺐ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻟﺎﻯ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﻣﻰ ﺭﻭﻳﻢ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺶ، ﺗﺎ ﻗﺘﻠﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻭ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﺘﻠﻢ ﻗﺼﺎﺹ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮﺩ. 


ﻫﺮ ﭼﻪ ﻏﻠﺎﻡ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩ، ﺗﺎﺀﺛﻴﺮﻯ ﻧﺪﺍﺷﺖ. 


ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻣﻮﻟﺎﻯ ﺣﺴﻮﺩ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﻮﻟﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﺎﻯ ﺑﺎﻡ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﺤﺴﻮﺩ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺯﺩ؛ ﻭ ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪ.


 ﻓﺮﺩﺍ ﻗﺘﻞ ﺣﺴﻮﺩ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻛﺸﻒ ﺷﺪ.


 ﻫﺎﺩﻯ ﻋﺒﺎﺳﻰ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ او ﺑﺎﺯﭘﺮﺳﻰ ﻛﺮﺩ؛ ﺑﻌﺪ ﻏﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺟﻮﻳﺎ ﺷﺪ. 


ﻏﻠﺎﻡ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻭ ﻛﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮﺩ.


 ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻏﻠﺎﻡ ﮔﻔﺖ: ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻗﺘﻞ ﻧﻔﺲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻯ، ﻭﻟﻰ ﭼﻮﻥ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﻯ ﻧﻤﻮﺩﻯ ﻭ ﺑﻰ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻯ ﺗﺮﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ .


ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩ، ﻭ ﺯﻳﺎﻥ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺣﺴﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺖ. 


کتاب یکصد موضوع پانصد داستان ، بخش حسد


 http://10000dastan.blog.ir 

 کانال " داستانهای زیبا ، کوتاه و آموزنده " :

 https://telegram.me/joinchat/BSAfBzvMavvBN4-DcNFfFA

  • ۰
  • ۰

ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ


 ﭼﻮﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﺎﻟﺎ ﮔﺮﻓﺖ، ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﺣﺴﺪﺵ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﻗﺘﻞ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﺮﺁﻣﺪ. 


ﺑﺮﺍﻯ ﻭﻟﻴﻤﻪ ﻋﺮﻭﺳﻰ ﺩﺧﺘﺮﺵ، ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩ، ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﭼﺎﻟﻪ ﺍﻯ ﺣﻔﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺵ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ، ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﻴﺮ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﻧﻤﻮﺩ. 


ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻧﻤﻮﺩ، ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﻯ ﺯﻫﺮﺁﻟﻮﺩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ. ﺗﺎ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺑﺶ ﭘﺎ ﺑﺮ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻓﺮﻭ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﻯ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ. 


ﺑﻌﺪ ﺗﺼﻮﺭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﻘﺸﻪ ﺑﺮ ﺁﺏ ﺷﺪ ﻏﺬﺍﻯ ﺯﻫﺮﺁﻟﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﻭﻧﺪ. 


ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺧﺪﺍﻯ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻛﻴﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻣﻨﺸﻌﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: 


ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺑﺮﻭ ﻭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﮔﻔﺖ: ﺑﻨﺸﻴﻦ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻦ ﻭ ﻫﺮ ﻏﺬﺍﺋﻰ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺮ ﻭ ﻛﻴﺪ ﺍﻭ ﺣﻔﻆ ﻭ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ.


 ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻨﺰﻝ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺷﺪﻧﺪ، ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﻮﺩ، ﻫﻤﮕﻰ ﺭﻭﻯ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺗﻔﺎﻗﻰ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﻮﺩ. 


ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻏﺬﺍﻯ ﻣﺴﻤﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ، ﭘﺲ ﻃﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ، ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ:


 ﺍﻳﻦ ﻃﻌﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﻮﻳﺬ ﺑﺮ ﻏﺬﺍ ﻗﺮﺍﺋﺖ ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ ... (و تعویذی بر آنها قراءت کرد)


 ﭘﺲ ﻫﻤﮕﻰ ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﻣﻴﻞ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻪ ﺳﻠﺎﻣﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. 

ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﻮﺩ ﮔﻤﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﺯﻫﺮ ﺩﺭ ﻏﺬﺍ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺯﻳﺎﺩﺗﻰ ﻏﺬﺍ ﻣﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪ .


ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺭﻓﺘﻨﺪ. 


ﺩﺧﺘﺮﺵ ﻛﻪ ﻋﺮﻭﺱ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﺵ ﺭﻭﻯ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﺯﺩ ﺩﻳﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺨﺖ ﻭ ﻣﺤﻜﻤﻰ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﺎﻯ ﺁﻥ ﻓﺮﺵ ﻧﺸﺴﺖ ﺩﺭ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺻﺪﺍﻯ ﻧﺎﻟﻪ ﺍﺵ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺭﻓﺖ. 


ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﮔﻔﺖ ﻋﻠﺖ ﻓﻮﺕ ﺭﺍ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﻜﻨﻨﺪ. 


ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﺯ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺣﺴﻮﺩ، ﻋﻠﺖ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪ؟ 


ﮔﻔﺖ: ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﻭ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺷﺪﻧﺪ. 


کتاب یکصد موضوع پانصد داستان ، بخش حسد


 http://10000dastan.blog.ir 

 کانال " داستانهای زیبا ، کوتاه و آموزنده " :

 https://telegram.me/joinchat/BSAfBzvMavvBN4-DcNFfFA

  • ۰
  • ۰

ﺭﻓﻴﻖ حضرت ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ


 ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ: بپرهیزید ﺍﺯ ﺣﺴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺣﺴﺪ ﻧﻮﺭﺯﻳﺪ . 


ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﻰ (ع) ﮔﺮﺩﺵ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺳﻔﺮﻫﺎﻳﺶ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻗﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻠﺎﺯﻣﻴﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ. 


ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ، ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍ ﭘﺎ ﺭﻭﻯ ﺁﺏ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﻛﺮﺩ. ﺁﻥ ﻣﻠﺎﺯﻡ ﻫﻢ، ﺳﺨﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺁﺏ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩ. 


ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ: 


ﻋﻴﺴﻰ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﻯ ﺁﺏ ﺭﺍﻩ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺁﺏ ﺭﺍﻩ ﻣﻰ ﺭﻭﻡ ﭘﺲ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﭼﻴﺴﺖ؟ 


ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺭﺍ ﺯﺩ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻛﻤﻚ ﻃﻠﺒﻴﺪ.


 ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﺏ ﺑﺎﻟﺎ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻰ؟ 


ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﻴﺎﻝ ﺩﺭﻭﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ. 

ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻣﻌﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻯ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻰ، ﭘﺲ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﻨﺰﻟﺖ ﺳﺎﺑﻖ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻳﺎﺑﻰ.


 ﺍﻭ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ. 


ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻯ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺴﺪ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ. 


کتاب یکصد موضوع پانصد داستان ، بخش حسد


 http://10000dastan.blog.ir 

 کانال " داستانهای زیبا ، کوتاه و آموزنده " :

 https://telegram.me/joinchat/BSAfBzvMavvBN4-DcNFfFA

  • ۰
  • ۰

حضرت ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺣﺮﻳﺺ 


ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﻰ ﻣﺮﺩﻯ ﺳﻴﺎﺣﺖ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻰ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻫﻜﺪﻩ ﺍﻯ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ.


حضرت ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮﻭ ﻧﺎﻧﻰ ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻦ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺪ.


ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺳﻪ ﻋﺪﺩ ﻧﺎﻥ ﺗﻬﻴﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ، ﺍﻣﺎ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻧﻤﺎﺯ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﭘﺬﻳﺮﺩ. 


ﭼﻮﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﻃﻮﻝ ﻛﺸﻴﺪ ﻳﻚ ﺩﺍﻧﻪ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩ.


 ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺳﻮﺍﻝ ﻛﺮﺩ ﻧﺎﻥ ﺳﻪ ﻋﺪﺩ ﺑﻮﺩﻩ؟


 ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻭ ﻋﺪﺩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 


ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻏﺬﺍ ﺭﺍﻩ ﭘﻴﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺁﻫﻮﺋﻰ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻧﺪ . حضرت ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻫﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ.


 ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺑﻪ ﺍﺫﻥ ﺧﺪﺍ ﺍﻯ ﺁﻫﻮ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻦ .


ﺁﻫﻮ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩ.


 ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺒﺤﺎﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﮔﻔﺖ .


حضرت ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺗﺮﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻰ ﺩﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺁﻥ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﺑﮕﻮ ﻧﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﭼﻪ ﺷﺪ؟


 ﮔﻔﺖ: ﺩﻭ ﻋﺪﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ!


 ﺩﻭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺩﻫﻜﺪﻩ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺧﺸﺖ ﻃﻠﺎ ﻛﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 


ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺛﺮﻭﺕ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺍﺳﺖ!


 ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺁﺭﻯ ﻳﻚ ﺧﺸﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ، ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﻦ، ﺧﺸﺖ ﺳﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﻣﻰ ﺩﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻧﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ .


ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺣﺮﻳﺺ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻧﺎﻥ ﺳﻮﻣﻰ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻡ. 


حضرت ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺟﺪﺍ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻫﺮ ﺳﻪ ﺧﺸﺖ ﻃﻠﺎ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ.


ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﺸﺖ ﻃﻠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﺸﺖ ﻃﻠﺎ ﺩﻳﺪﻧﺪ.


 ﻫﻤﺴﻔﺮ ﻋﻴﺴﻰ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﻭ ﻃﻠﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .


ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺩﻫﻜﺪﻩ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﻧﺎﻧﻰ ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. 


ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺭﻓﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ: ﻧﺎﻥ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺴﻤﻮﻡ ﻛﻨﻢ، ﺗﺎ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺭﻓﻴﻘﺶ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ ؛ ﻭ ﻃﻠﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺼﺎﺣﺐ ﻛﻨﺪ. 


ﺁﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﻋﻬﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﻓﻴﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ ﺧﺸﺖ ﻃﻠﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪ. 


ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮﻯ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻧﺎﻧﻬﺎ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪﻧﺪ. 


ﭼﻴﺰﻯ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﻣﺴﻤﻮﻡ ﺑﻮﺩﻥ ﻧﺎﻥ ﻣﺮﺩﻧﺪ. 


ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﻪ ﺧﺸﺖ ﻃﻠﺎ ﻣﺮﺩﻩ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ:


 ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎ ﺍﻫﻠﺶ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ. 


کتاب یکصد موضوع پانصد داستان ، بخش حرص


 http://10000dastan.blog.ir 

 کانال " داستانهای زیبا ، کوتاه و آموزنده " :

 https://telegram.me/joinchat/BSAfBzvMavvBN4-DcNFfFA

  • ۰
  • ۰

ﺣﺮﻳﺺ ﺩﺭ ﻋﻴﺶ ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺘﺶ 


ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻠﻚ ( ﺩﻫﻤﻴﻦ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺍﻣﻮﻯ ) ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﺰﻳﺰ ﺑﻪ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﺭﺳﻴﺪ. 


ﺍﻭ ﺑﺮ ﺧﻠﺎﻑ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻗﺒﻞ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻋﻴﺶ ﻭ ﻧﻮﺵ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺳﻴﻤﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺳﻠﺎﻣﻪ ﻭ ﺣﺒﺎﺑﻪ  ﺑﻪ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺑﺰﻡ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩ.


 ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺣﺒﺎﺑﻪ ﺭﻗﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻓﺴﺎﺭ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ.


 ﻣﺴﻠﻤﻪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻠﻚ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﺰﻳﺰ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺩﺍﺩﮔﺴﺘﺮ ﺑﻮﺩ، ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﻠﺎﻑ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﺩﻩ ﮔﺴﺎﺭﻯ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪﻯ ﻭ ﻛﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺧﻮﺍﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺣﺒﺎﺑﻪ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺍﻯ ؛

ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺩﻳﺪﻥ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻭﻟﻰ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺣﺒﺎﺑﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻯ، ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻜﺶ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﺑﺮﺱ.


 ﺍﻭ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺣﺮﻑ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﻛﻨﺪ. ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ . ﺣﺒﺎﺑﻪ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻛﺮﺩ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺯﻧﺪ. 


ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺩﻋﻮﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﻝ ﻛﺶ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ: ﺍﮔﺮ ﻋﻘﻞ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻠﺎﻣﺖ ﻣﻜﻦ، ﺑﻰ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺻﺒﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. 


ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻛﻪ ﺩﻟﺒﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﻟﻨﻮﺍﺯ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: 


ﺣﺒﺎﺑﻪ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻜﻦ .


اﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ: 


ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺟﺰ ﺧﻮﺵ ﮔﺬﺭﺍﻧﻰ ﻭ ﻛﺎﻡ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ، ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻛﻨﻨﺪ. 


ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﺩ ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﮔﻔﺘﻰ، ﺧﺪﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻛﻨﺪ ﺁﻥ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ؛ ﺍﻯ ﻏﻠﺎﻡ ﺑﺮﻭ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻣﺴﻠﻤﻪ ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ.


 ﺑﻌﺪ ﻓﻮﺭﻯ ﺑﻪ ﻋﻴﺶ ﮔﺎﻩ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﻬﺘﺮ ﺧﻮﺵ ﮔﺬﺭﺍﻧﻰ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﺮﺱ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺩﻣﺸﻖ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺑﻪ ﻏﻠﺎﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ: 


ﻣﺮﺩﻡ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻫﻴﭻ ﻋﻴﺶ ﻭ ﻧﻮﺷﻰ، ﺑﻰ ﻧﻴﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ، ﻣﻦ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺭﻭﻍ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺳﺎﺯﻡ.


 ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﺧﺒﺮﻯ ﻧﺮﺳﺪ، ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﻮﺵ ﺑﻰ ﻧﻴﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺍﺯ ﻗﻀﺎ ﺩﺍﻧﻪ ﺍﻧﺎﺭﻯ ﺑﻪ ﮔﻠﻮﻯ ﺣﺒﺎﺑﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺯﻳﺎﺩ ﺳﺮﻓﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻤﺮﺩ. 


ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺗﻦ ﻣﺮﺩﻩ ﺣﺒﺎﺑﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺁﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺪﻧﺶ ﺭﺍ ﺗﺮ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻰ ﺑﻮﺋﻴﺪ .


ﺑﺎ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﻟﺎﺷﻪ ﮔﻨﺪﻳﺪﻩ ﺣﺒﺎﺑﻪ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻗﺒﺮ ﺣﺒﺎﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ. 


کتاب یکصد موضوع پانصد داستان ، بخش حرص


 http://10000dastan.blog.ir 

 کانال " داستانهای زیبا ، کوتاه و آموزنده " :

 https://telegram.me/joinchat/BSAfBzvMavvBN4-DcNFfFA

  • ۰
  • ۰

ﺧﻮﺵ ﺳﻴﻤﺎﻯ ﺟﺎﻫﻞ


 ﻣﺮﺩﻯ ﺧﻮﺵ ﺳﻴﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﺑﻮﻳﻮﺳﻒ ﻛﻮﻓﻰ  (ﻡ 182) ﻗﺎﺿﻰ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﻟﺮﺷﻴﺪ ﺁﻣﺪ، ﻗﺎﺿﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩ.


 ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺎﻛﺖ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﻮﺩ. ﻗﺎﺿﻰ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﺎﻫﺖ ﻭ ﺳﻜﻮﺕ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﻓﻀﻞ ﻭ ﻛﻤﺎﻟﻰ ﺑﺎﺷﺪ.


 ﻗﺎﺿﻰ ﮔﻔﺖ: ﺳﺨﻨﻰ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ؟


 ﮔﻔﺖ: ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﺴﺎﺀﻟﻪ ﺍﻯ ﺁﻣﺪﻩ‌ﺍﻡ ﻭ ﺳﻮﺍﻟﻰ ﺩﺍﺭﻡ.


 ﻗﺎﺿﻰ ﮔﻔﺖ: ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺍﻧﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻮﻳﻢ.


 ﮔﻔﺖ: ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭ ﻛﻰ ﺭﻭﺯﻯ ﺭﺍ ﺍﻓﻄﺎﺭ ﻛﻨﺪ؟ 


ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻏﺮﻭﺏ ﻛﻨﺪ. 


ﻣﺮﺩ ﮔﻔﺖ: ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻏﺮﻭﺏ ﻧﻜﻨﺪ؟ 


ﻗﺎﺿﻰ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﭼﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺷﺎﻋﺮ ﺟﺮﻳﺮ ﺑﻦ ﻋﻄﻴﻪ  ( ﺍﺯ ﺷﻌﺮﺍﻯ ﻋﺼﺮ ﺑﻨﻰ ﺍﻣﻴﻪ )


ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ ﺯﻳﻨﺖ ﺑﺮﺍﻯ مردی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺍﺳﺖ . 

ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺻﺤﻴﻔﻪ ﻋﻘﻞ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﻭ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﻮﺩ، ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻰ ﻋﻘﻠﻰ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ .


 ﭘﺲ ﭘﻰ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﻞ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺮﺩ ﺧﻮﺵ ﺳﻴﻤﺎ ﺑﺮﺩ .


کتاب یکصد موضوع پانصد داستان ، بخش جهل


 http://10000dastan.blog.ir 

 کانال " داستانهای زیبا ، کوتاه و آموزنده " :

 https://telegram.me/joinchat/BSAfBzvMavvBN4-DcNFfFA

  • ۰
  • ۰

ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺟﺎﻫﻞ ﺧﻠﻴﻔﻪ


ﻣﻬﺪﻯ ﻋﺒﺎﺳﻰ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻋﺒﺎﺳﻰ ﭘﺴﺮﻯ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻛﻴﻨﻪ ﻭ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺩﺍﺷﺖ.


 ﺭﻭﺯﻯ ﻧﺰﺩ ﻣﺎﺀﻣﻮﻥ ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻋﺒﺎﺳﻰ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ (حضرت) ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ، ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺭﺍﻩ ﻣﻰ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﻠﻰ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ، ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﻞ ﻣﻘﺪﻡ ﻣﻰ ﺩﺍﺷﺖ.


 ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﻰ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﺴﺘﻰ، ﻭﻟﻰ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﻣﻰﺑﺎﺷﻴﻢ . ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺭﺳﺎ ﻭ ﻛﺎﻣﻠﻰ ﻧﺪﺍﺩ. 


ﻣﺎﺀﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ: ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﭘﺎﺳﺨﻰ ﺩﺍﺩ؟


 ﮔﻔﺖ: ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺳﻠﺎﻣﺎ ﺳﻠﺎﻣﺎ ﺳﻠﺎﻡ ﻛﺮﺩ. 


ﻣﺎﺀﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ: ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﺗﺮﻳﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 


ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ: ﭼﻄﻮﺭ؟ 


ﻣﺎﺀﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﺎﻫﻞ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻴﺴﺘﻰ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻛﺮﺩ، ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: 


ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺎﺹ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺑﻰ ﺗﻜﺒﺮ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍﻩ ﻣﻰ ﺭﻭﻧﺪ، ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﻫﻠﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺯﻧﺪ، ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻠﺎﻡ ﮔﻮﻳﻨﺪ ، ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﻰ ﺍﻋﺘﻨﺎﺋﻰ ﺗﻮﺍﺀﻡ ﺑﺎ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﻯ ﺍﺳﺖ.


 ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ (حضرت) ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﺩﻡ ﺟﺎﻫﻞ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻛﺮﺩﻩ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﺎ ﺟﺎﻫﻞ ﺳﺒﻚ ﻣﻐﺰ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻛﺮﺩ. 


کتاب یکصد موضوع پانصد داستان ، بخش جهل


 http://10000dastan.blog.ir 

 کانال " داستانهای زیبا ، کوتاه و آموزنده " :

 https://telegram.me/joinchat/BSAfBzvMavvBN4-DcNFfFA

  • ۰
  • ۰

ﻛﺎﺭﻣﻨﺪ ﺑﻨﻰ ﺍﻣﻴﻪ 


 ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺣﻤﺰﻩ  ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: 


ﺩﻭﺳﺖ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻐﻞ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﻰ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺑﻨﻰ ﺍﻣﻴﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ. ﺭﻭﺯﻯ ﺁﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﻭﻗﺖ ﺑﮕﻴﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﺑﺮﺳﻢ. 


ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺷﺮﻓﻴﺎﺏ ﺷﻮﺩ . 


ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻣﻘﺮﺭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﺭﻓﺘﻴﻢ. ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺳﻠﺎﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ: 


ﻓﺪﺍﻳﺖ ﺷﻮﻡ، ﻣﻦ ﺩﺭ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺩﺍﺭﺍﺋﻰ ﺭﮊﻳﻢ ﺑﻨﻰ ﺍﻣﻴﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻰ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺛﺮﻭﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ‌ﺍﻡ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺧﻠﺎﻓﻬﺎ ﻫﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ!


 ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﮔﺮ ﺑﻨﻰ ﺍﻣﻴﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺎﻟﻴﺎﺕ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻫﻰ ﻛﻨﺪ، ﺣﻖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻏﺼﺐ ﻧﻤﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ. 


ﺟﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﺁﻳﺎ ﺭﺍﻩ ﻧﺠﺎﺗﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ؟ 


ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﻰ؟ 


ﮔﻔﺖ: ﺁﺭﻯ .


 ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺻﺎﺣﺒﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﺑﻪ ﺁﻥ‌ﻫﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺒﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﺻﺪﻗﻪ ﺑﺪﻩ، ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺿﻤﺎﻧﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ! 


ﺟﻮﺍﻥ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻣﺪﺗﻰ ﻃﻮﻟﺎﻧﻰ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ: ﻓﺪﺍﻳﺖ ﺷﻮﻡ ﺩﺳﺘﻮﺭﺕ ﺭﺍ ﺍﺟﺮﺍﺀ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ. 


ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺣﻤﺰﻩ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﻓﺘﻴﻢ. ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺩ، ﺣﺘﻰ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺎﻧﺶ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺻﺪﻗﻪ ﺩﺍﺩ؛ 


ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﭘﻮﻝ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭﻯ ﻧﻤﻮﺩﻡ ؛ ﻭ ﺧﺮﺟﻰ هم ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﻣﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﻢ.


 ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪ. ﻣﺎ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﻋﻴﺎﺩﺕ ﺍﻭ ﻣﻰ ﺭﻓﺘﻴﻢ، ﺭﻭﺯﻯ ﻧﺰﺩﺵ ﺭﻓﺘﻢ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﻳﺎﻓﺘﻢ. ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: 


ﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻭﻓﺎ ﻛﺮﺩ .


ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﻓﺖ. 


ﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻏﺴﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻛﻔﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺳﭙﺮﺩﻳﻢ. ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻌﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪﻡ .


ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﻭﺳﺖ ﺗﻮ ﻭﻓﺎ ﻛﺮﺩﻳﻢ. 


ﻣﻦ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻡ: ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻓﺪﺍﻳﺖ ﺷﻮﻡ، ﺍﻭ ﻫﻢ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻣﺮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ( ﺿﻤﺎﻧﺖ ﺑﻬﺸﺖ ) ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ. 


کتاب یکصد موضوع پانصد داستان ، بخش توبه 


 http://10000dastan.blog.ir 

 کانال " داستانهای زیبا ، کوتاه و آموزنده " :

 https://telegram.me/joinchat/BSAfBzvMavvBN4-DcNFfFA

  • ۰
  • ۰

حضرت ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎﻯ ﺣﻮﺍﺭﻳﻴﻦ 


حضرت ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ (ع) ﺑﻪ ﺣﻮﺍﺭﻳﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﺟﺘﻰ ﺍﺳﺖ .


 ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻴﻢ؟ 


ﻋﻴﺴﻰ ﺍﺯ ﺟﺎﻯ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺎﻫﺎﻯ ﺣﻮﺍﺭﻳﻴﻦ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﺩﺍﺩ!


 ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ: ﻳﺎ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﺎ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﭘﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﺋﻴﻢ!


 ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮﺩﻥ، ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ . ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ . ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﺮﻭﺗﻨﻰ ﻛﻨﻴﺪ  ﺁﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻡ


 ﻭ ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: 


 ﺑﻪ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﺣﻜﻤﺖ ﺭﺷﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻜﺒﺮ، ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺮﻡ ﮔﻴﺎﻩ ﻣﻰ ﺭﻭﻳﺪ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﺨﺖ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻰ. 


کتاب یکصد موضوع پانصد داستان ، بخش تواضع


 http://10000dastan.blog.ir 

 کانال " داستانهای زیبا ، کوتاه و آموزنده " :

 https://telegram.me/joinchat/BSAfBzvMavvBN4-DcNFfFA