ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ
ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﻧﺎﺩﺭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻰ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﻣﻐﺮﺏ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺮ ﺟﻦ ﻭ ﺍﻧﺲ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﭘﺎﻳﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﻏﺎﻟﺐ ﻭ ﺣﺎﻛﻢ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺴﺖ ؛ ﻛﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻗﺪﺭﺕ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﻭ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ: ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻠﻜﻰ ﺑﺒﺨﺶ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﺣﺪﻯ ﻧﺪﻫﻰ !
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﻛﺮﺩ، ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻯ ﻧﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﻳﻢ ؛ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺩﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﺼﺮ ﺧﻮﺩ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﻗﺼﺮ ﺑﺮﺁﻳﻢ ﻭ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﻣﻤﻠﻮﻙ ﺧﻮﺩ ﻛﻨﻢ ؛
ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﻫﻴﺪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﺩﻳﻢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺣﺰﻥ ﻧﺸﻮﺩ.
ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﻋﺼﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﻗﺼﺮﺵ ﺑﺎﻟﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﻋﺼﺎ، ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺭﻋﻴﺖ ﻭ ﻣﻤلکت ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ، ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩ.
ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻧﻈﺮﺵ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺧﻮﺵ ﺭﻭﻯ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﻗﺼﺮﺵ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ.
ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺗﺮﺍ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺗﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﺼﺮ ﺷﻮﻯ؟
ﮔﻔﺖ: ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ .
ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻰ؟
ﮔﻔﺖ: ﻋﺰﺭﺍﺋﻴﻞ .
ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻯ؟
ﮔﻔﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﻗﺒﺾ ﺭﻭﺡ .
ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺭﻭﺯ ﺷﺎﺩﻯ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺪﺍ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ؛ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎﺀﻣﻮﺭﻯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻩ.!
ﭘﺲ ﻋﺰﺭﺍﺋﻴﻞ ﺭﻭﺡ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺒﺾ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻋﺼﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ!
ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﭼﻮﻥ ﻣﺪﺗﻰ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﺧﺘﻠﺎﻑ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﻋﺪﻩ ای ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﻧﻴﺎﺷﺎﻣﻴﺪﻩ ﭘﺲ ﺍﻭ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻣﺎﺳﺖ .
ﮔﺮﻭﻫﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺍﻭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ .
ﮔﺮﻭﻩ ﺳﻮﻡ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺍﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪﺍﺳﺖ.
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻮﺭﻳﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﺼﺎﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﻰ ﻛﻨﺪ. ﻋﺼﺎ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻴﻔﺘﺎﺩ، ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﺍﻭ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺣﻠﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .
کتاب یکصد موضوع پانصد داستان ، بخش دنیا
http://10000dastan.blog.ir
کانال " داستانهای زیبا ، کوتاه و آموزنده " :
https://telegram.me/joinchat/BSAfBzvMavvBN4-DcNFfFA