ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻠﻚ
ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻠﻚ ، ﺍﺯ ﺧﻠﻔﺎﺀ ﺑﻨﻰ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﻟﺒﺎﺳﻰ ﻧﻮ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻌﻄﺮ ﻛﺮﺩ.
ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺳﻠﻄﻨﺘﻰ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ.
ﺁﻳﻨﻪ ﺍﻯ ﺑﺪﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻰ ﭘﻴﭽﻴﺪ، ﻧﻤﻰ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪ ﺑﺎﺯ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﻣﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍﺿﻰ ﮔﺮﺩﻳﺪ.
ﺑﻪ ﻫﻴﺒﺖ ﻭ ﺷﻜﻞ ﺧﺎﺻﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺭﻓﺖ، ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻣﻨﺒﺮ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻜﻞ ﻭ ﻫﻴﻜﻞ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺷﺶ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻭ ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ. ﺧﻄﺒﻪ ﺍﻯ ﺧﻮﺍﻧﺪ، ﺧﻴﻠﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺶ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺑﻮﺩ.
ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﺭ ﺧﻄﺒﻪ ﺧﻮﺩﭘﺴﻨﺪﻯ ﻭ ﺗﻜﺒﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ:
ﻣﻦ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭﻯ ﺟﻮﺍﻥ، ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺗﺮﺱ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺳﺨﺎﻭﺗﻤﻨﺪﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺍﻡ.
ﺳﭙﺲ ﺍﺯ ﻣﻨﺒﺮ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﺼﺮ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﻗﺼﺮ ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩ، ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ:
ﻣﺮﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻰ؟
ﻛﻨﻴﺰ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻓﺖ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻢ ﺍﮔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﻧﺒﻮﺩ.
ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺭﺍ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩ، ﻛﻨﻴﺰ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ:
ﺗﻮ ﺧﻮﺏ ﺟﻨﺲ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺍﻯ ﻫﺴﺘﻰ، ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻤﺎﻧﻰ، ﺍﻣﺎ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻘﺎﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺩﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﺷﺪ. ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﻰ ﮔﺮﻳﺴﺖ. ﺷﺎﻣﮕﺎﻩ ﻛﻨﻴﺰ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭼﻪ ﻋﻠﺘﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ.
ﻛﻨﻴﺰ ﻗﺴﻢ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩﺍﻡ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ، ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﻫﻢ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺮﺳﻴﺪ .
ﻃﻮﻟﻰ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﭘﺴﻨﺪﻯ ای ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺑﻰ ﺑﻬﺮﻩ ﺭﻓﺖ.
کتاب یکصد موضوع پانصد داستان ، بخش تکبر
http://10000dastan.blog.ir
کانال " داستانهای زیبا ، کوتاه و آموزنده " :
https://telegram.me/joinchat/BSAfBzvMavvBN4-DcNFfFA